21

To właśnie dzisiaj autorka tego bloga staje się pełnoletnia na całym świecie.

                                 21 lat, mogę umierać?

                    Zawsze się mówiłam, myślałam że jak skończę te dwadzieścia jeden lat to mogę umrzeć.
Bałam się życia.
                    Jeszcze do zeszłego roku nadal tak myślałam. Zmieniłam zdanie przez pewne sytuacje.

Przez te dwadzieścia jeden lat mojego życia wiele się nauczyłam. Poznałam wiele inspirujących osób w moim życiu. Gdyby nie te osoby to nie wiem jak by się potoczyło moje życie, nie wiem czy byłabym w tym miejscu w którym jestem teraz. Nie będę tutaj pisać całej listy wymieniając te osoby bo zaledwie jest ich kilka i nawet nie wiem czy czytają tego bloga.

     Podjęłam w swoim życiu wiele błędnych decyzji których do teraz żałuje. Podjęłam wiele ryzykownych decyzji. Zrezygnowałam z wielu rzeczy w swoim życiu ale i spróbowałam nowych.

                                            Płaczę, krzyczę, ogarnia mnie strach.
                                                 Walczę...
                                            Cieszę się, płaczę z radości, śmieje się.
                                                 Jestem pełna sprzeczności.

                               Staram się widzieć świat przez różowe okulary,                                                                                              czasami jednak czerń i biel wygrywają tą walkę.


Piszę, gram, tworzę. Patrze na otaczający mnie świat przez obiektyw mojego aparatu.
 Przelewam na papier historie które tworzą się w mojej głowie.
 Uwielbiam rozładowywać swoje emocje na boisku.
 Próbuję odnaleźć siebie.

                                           Zostałam zniszczona, upadłam.
                                              Powstałam, walczyłam.
                                           Zostałam zniszczona, upadłam.
                                             Powstałam...
                                               Padłaś. Wstań, popraw koronę i zapierdalaj.

Dwadzieścia jeden lat, nie wierzę. Jak ten czas zapierdziela.

       Szukam siebie w sobie i nie mogę znaleźć. Gdzie jest tamten dzieciak, który miał w sobie wiarę.

Walcz, nigdy się nie poddawaj!

Dwadzieścia jeden lat, to jeszcze nie koniec mojego życia.
Wydaje mi się że jeszcze coś osiągnę.
Boję się przyszłości, ale damy rade.

                      Dwadzieścia jeden lat.
                      Dziękuje każdemu kto pojawił się na mojej drodze.
                      Wiele mnie nauczyliście.
                      Dziękuje